ημίονος

Βλ. λ.μουλάρι.

* * *

ο, η (AM ἡμίονος, Α αιολ. τ. αἰμίονος)

αυτός που είναι κατά το ήμισυ όνος, ο γεννημένος από όνο και άλογο, το μουλάρι

αρχ.

1. μτφ. αυτός που ανήκει σε δύο διαφορετικές εθνικότητες («ἡμίονος βασιλεύς» — βασιλιάς κατά το ήμισυ Μήδος και κατά το ήμισυ Πέρσης, Ηρόδ.)

2. ως επίθ. ἡμίονος, -ον

αυτός που έχει ημιονική φύση, που είναι μουλάρι («βρέφος ἡμίονον» — πουλάρι ημιόνου, μουλαράκι, Ομ. Ιλ.)

3. φρ. α) «ἐφ' ἡμιόνων» — πάνω σε άμαξα που σύρεται από ημιόνους

β) «εἰς ἡμιόνους ποιεῑν» — το να γράφει κάποιος ποίημα για ζεύγος ημιόνων

γ) «ἡμίονος ἀγροτέρα» — είδος ονάγρου, ίσως η Συρία ημίονος

δ) «ἡμίονος αὐλός» — αυλός με τις μισές οπές, αυλός με τρεις τρύπες.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ημι-* + όνος].